Op zijn achttiende zat Henk voor het eerst als beroepschauffeur achter het stuur. Nu, 33 jaar later, is hij gepokt en gemazeld. Sinds twintig jaar rijdt hij heen en weer naar Engeland en vanaf 2018 doet hij dat voor D. Theunisse Expeditie BV; een specialist in koel- en Vriestransport uit het Brabantse Berlicum.
Blokkades
‘Sinds ik daar werk, rij ik continu naar Engeland. Hoofdzakelijk Londen, waar we zo’n 75 klanten hebben zitten. In al die jaren op de weg heb ik al van alles meegemaakt: van stakingen en blokkades, tot noodweer. Maar in 33 jaar tijd heb ik de situatie waarin we nu zitten, nog nooit meegemaakt.’
De gevolgen van de brexit, gecombineerd met de coronacrisis en alle maatregelen die daarbij horen, maken het werk voor Henk er niet leuker op. ‘Ik kan wel zeggen: de sfeer is grimmig. Er is veel politie op de been en andere controlerende instanties zijn ook streng. Door de brexit moet je iedere keer een berg aan papieren laten zien. Richting collega-chauffeurs uit het Oostblok gaat het er vaak niet vriendelijk aan toe; de taalbarrière is groter nu er meer overleg nodig is over de papieren.’
Vergunning
Henk heeft in het Engelse Kent voor elke dag een aparte, nieuwe vergunning nodig om er te mogen rijden. ‘En je mag nagenoeg nergens meer parkeren. Behalve op betaalde parkeerplaatsen, maar die zijn al om zes uur ’s avonds vol. Dat wekt veel verwarring op onder chauffeurs, omdat ze vaak al die regels niet kennen.’
Er worden ook veel boetes uitgeschreven, weet Henk. ‘Ik ben aangesloten bij een Facebookgroep van UK-drivers. Daar stond een linkje van de Engelse overheid op: de eerste week van de nieuwe regels waren er al duizend boetes van driehonderd pond per stuk uitgeschreven. En toen was er ook nog eens heel weinig vrachtverkeer. De regels worden heel strikt gehanteerd, het voelt alsof je steeds over je schouder moet kijken.’
Leeg terug
Op dit moment rijdt Henk leeg terug vanuit Engeland. ‘Laden in Engeland voor Europa is geen optie momenteel vanwege de enorme papierwinkel. Klanten moeten daar aan wennen, want we nemen zelfs geen doos meer mee zonder papieren. De controles zijn streng. En de chauffeurs onderling maken het elkaar ook niet makkelijker; door de lange wachtrijen bij de douane probeert iedereen een plekje voor te schieten. Snel naar de overkant gaan, lukt niet. Maar door de sfeer wordt de situatie er niet beter op.’
Onder de chauffeurs gaan geruchten dat hun Engelse collega’s binnenkort de havens en het treinstation willen blokkeren. ‘Zij hebben nog meer frustraties dan wij. Het wordt voor hen door alle Brexit-regels en de papierwinkel die daarbij komt kijken, haast onmogelijk gemaakt om transport uit te voeren.’
Documenten
Henk gaat pas rijden als de documenten in orde zijn. Dat wordt allemaal door de planner, Robert van der Sangen van D. Theunisse, geregeld. ‘Robert en zijn collega Helga zijn dag en nacht bezig om de papieren in orde te maken voor mij en mijn collega’s. Daar hebben ze nu een dagtaak aan, want wij hebben gemiddeld acht auto’s per dag richting Engeland rijden. En dan moeten die papieren ook nog ingeklaard worden door een extern bedrijf. De kosten nemen dus ook toe.’
Als de documenten klaar zijn, stuurt Robert ze op. ‘De douane geeft akkoord en als ik toegang krijg tot de trein, weet ik zeker dat alles in orde is.’ Volgens Henk wordt het in april nog erger, als de regels aangescherpt worden. ‘Tot nu toe heb ik nog geen steekproef gehad, maar vanaf april moet je voor levensmiddelen een verklaring bij je hebben. Een inspecteur moet dan bepaalde producten, zoals vlees, checken en goedkeuren. Dat betekent nog meer oponthoud. En ik ben nu al voor een rit langer onderweg dan voor de Brexit.’
Coronapandemie
Naast de Brexit-perikelen, heeft Henk ook dagelijks te maken met de gevolgen van de coronapandemie. ‘Ik moet continu covid-testen doen. En vlak voor Kerst zat ik met vier collega’s vast in Londen. Op de boot naar Engeland, vlak voor Kerst, kregen we te horen dat de grenzen dicht zouden gaan. In Engeland konden we een paar dagen voor een klant wat intern transport doen. Hij heeft ons ook eten gegeven en bij zijn bedrijf konden we ons douchen.’
Henk en zijn collega’s besloten niet in de rij te staan bij hun duizenden collega-truckers die naar het vliegveld werden geleid. ‘We wisten uit ervaring: daar zijn geen voorzieningen. Vanuit ons kantoor hebben ze een busje voor ons gehuurd, waarmee ik samen met mijn vier collega’s naar Nederland kon rijden op eerste Kerstdag. Van tevoren moesten we ook nog een coronatest doen, die het kantoor voor ons had geregeld bij een lokale huisarts. Je verwacht in deze tijd niet in zo’n situatie te komen. Door de gevolgen van de Brexit én de coronacrisis voelt het alsof we twintig of dertig jaar terug in de tijd gaan. Zo moet het niet blijven. Ik ken chauffeurs die niet meer over willen steken. Zelf ben ik niet bang om het virus op te lopen, maar ik begrijp hun standpunt wel. Toch blijft Engeland ondanks alles mijn favoriete land, ik ga er zelfs op vakantie.’